Oktober 2009

Ik stond op de rol voor een operatie. Na jaren sukkelen uiteindelijk het besluit genomen om mijn baarmoeder te laten verwijderen. Uiteindelijk was het zover en de operatie leek geslaagd. Het zag er voorspoedig uit en streefdatum van ontslag was al bekend. Totdat ik enorme pijn kreeg. In mijn buik, drukpijn in mijn schouders. Het voelde niet goed. Echt niet. Ik had vijf jaar eerder, vanwege endometriose, mijn linkereierstok laten verwijderen en voelde het verschil. Ik werd alleen niet gehoord door de verpleegkundigen en specialisten.

Die zondag ben ik kwijt, ik herinner me flarden van pijn, van onderzoeken. Terwijl ik steeds verder weg zakte, hoorde ik nog net dat ik opnieuw geopereerd moest worden. Dat is het laatste wat ik me herinner. Een complicatie na een buikoperatie: ik had een darmperforatie en wel zover dat men gevreesd heeft voor mijn leven. Mijn lijf zat vol bacteriën, ik had een flinke sepsis en men was bang voor multiorgaanfalen. Mijn nierfunctie zakte in en ik had flinke koorts. Die dag werd ik naar de intensive care gebracht en men heeft mij verteld dat ik in de eerste drie dagen op de intensive care op het randje van leven en dood heb gezweefd.

Die week dat ik slapend werd gehouden, heb ik dingen ervaren. Nee nee, geen tunnel en wit licht aan het eind. Dat niet en mijn ervaringen vallen niet onder de klassieke bijna-doodervaringen die men vaak vertelt of beschrijft. Ik was erg gevoelig voor sfeer, voelde de angst van de ander, met name van mijn moeder. Als er over Mark werd gepraat – onze zoon van toen 14 jaar – werd ik onrustig en wilde ik weg. Op een bepaald moment hoorde ik iemand het Onze Vader opzeggen. Ik weet zeker dat het geen familie was, het was een vrouw en ik wist ook dat zij overleden was. Het was een patiënte die ik tijdens haar ziekte heb mogen leren kennen en zelfs tot haar sterfbed bij heb mogen staan. Wij verstonden elkaar zonder woorden en zij was erg gelovig. Ik heb ervaren dat zij mij bij gestaan heeft. Ik heb haar niet gezien, ik heb haar gehoord. Dit was voor mij bijzonder omdat ik niet kerks opgevoed ben. Mijn familiecultuur is er één van geloven maar niet in het instituut kerk en zeker niet in de rituelen. Tot die dag kende ik het Onze Vader niet eens. Ik heb dit gebed vaak herhaald. Naderhand heb ik het gebed opgezocht omuit te zoeken of het wel klopte.. Tot op de letter.. In die week heb ik ook kleuren gezien en wist dat ik tegen het ontwaken aan zat. Paars, rood.. wit.. In dat licht was een gezicht, herinner ik me nu.. Nu ik aan het schrijven ben. Ik weet niet meer wie het was. Het stelde me gerust.

Na 7 dagen en 7 operaties waaronder ook het aanleggen van een stoma werd ik wakker of wakker gemaakt. Ik zag mijn man en mijn zoon.. maar, ik herkende mezelf niet. Was dit mijn lijf? Het interesseerde me voor geen meter. Mijn man vertelde me dat ik een stoma had. Nou en?! Who cares! Verwarring alom: waar ben ik, ben ik dit.. vragen.. ik had alleen maar vragen. Wat was er nou gebeurd? Mijn lijf paste me niet. Ik was niet boos op mijn lijf of iets in die geest. Ik herkende mezelf gewoonweg niet. Daarna heb ik een lange weg bewandeld om na deze ervaring weer heel te worden. Sterker nog, ik geloof dat het delen van mijn ervaring er een onderdeel van uitmaakt en het symposium (waarvoor ik mijn verhaal opschreef) niet per toeval op mijn pad is gekomen. Na deze ervaring ben ik voorgoed veranderd. Het leek na het ontwaken alsof ik opnieuw geboren ben. Zowel fysiek als mentaal. Ik wist direct – en het voelt als een zeker weten – dat niets belangrijk is, alleen liefde. Dat liefde zit in de kleine dingen. Ik kan ontzettend genieten van een vogeltje in de tuin, onderweg in de auto bevangen worden door een moment van gelukzaligheid omdat het gesneeuwd heeft. Of omdat mijn zoon tegenover me zit. Tegelijkertijd kan ik me heel kwetsbaar voelen en soms zou ik willen dat het niet zo was. Het beangstigt me wel eens en dan realiseer ik me dat ik niet bang ben voor de dood, wel bang voor het lijden. Wat er ook veranderd is dat ik hypergevoelig ben geworden voor indrukken, geluid en zicht. Er zijn momenten dat ik me letterlijk af moet sluiten, even moet terugtrekken omdat ik zoveel hoor. De wereld om me heen gaat dan te snel of zo.. Deze ervaring laat me het leven voelen in zijn volle glorie, met al zijn plussen en minnen. Het laat me ook voelen hoe veerkrachtig een lijf en geest kunnen zijn en dat ik gemerkt heb dat anderen op de een of andere manier blijven hangen in het ‘oude’.. Een oude vriendin is afgehaakt na een vriendschap van 28 jaar en het gekke is, hoe verdrietig ook, dat ik het snap. In het jaar na mijn ‘trauma’ zag ik de dingen heel scherp en helder ( vanuit mijn perspectief en leefwereld bezien) en snapte ik niet dat mijn hartsvriendin zo aan het worstelen was met zichzelf. Het antwoord lag in haar en voor haar neus.. Ze moest het alleen maar durven zien.. In dat opzicht ging ik ‘sneller’ dan zij en is zij afgehaakt. Logisch, zij was zover nog niet.

Mijn ervaring heeft er ook voor gezorgd dat ik meer in het hier en nu sta. Dat ik sneller vergeef en niet goed boos meer kan zijn. Dat mensen de dingen doen en daar vanuit hun perspectief of leefwereld vast ook een goede reden voor hebben. .. Ruzies, dingen die gezegd zijn, weet je, als we het er een keer over gehad hebben, dan ben ik het ook echt kwijt en start ik opnieuw met de ander. En dat ik me verwonder over de zorgen die mensen over geld hebben, over al dan niet eerder kunnen stoppen met werken, over hoeveel spaargeld ze hebben en of ze een nieuwe auto moeten kopen.. Natuurlijk denk ik wel na en als mijn auto stuk is, gaat dat ding ook naar de garage.. Ik heb alleen het gevoel dat het niet de context is van waaruit je zou mogen handelen.. Dat je jezelf niet druk moet maken om die dingen omdat in een tel het leven over kan zijn. Anderen die zich zorgen maken, controle willen hebben, creëren in mijn ogen de illusie van de maakbare en veilige wereld, terwijl deze in mijn ogen niet meer bestaat.

Na drie jaar en twee jaar na mijn hersteloperatie sta ik weer volop in het leven, in een andere balans dan voorheen. Mijn lijf is fysiek veranderd en ook mijn geest. De ervaring heeft me rijker gemaakt en ook in mijn beleving, kwetsbaarder of ben ik mezelf meer bewust van mijn kwetsbaarheid? Wellicht beide.. Zwart wit bestaat in mijn ogen niet meer en ik denk dat ik er een beter mens van ben geworden. Een zware les, dat wel maar het zal ook wel niet voor niets gebeurd zijn. Het voelt alsof ik een inkijk heb mogen hebben aan de andere kant, misschien mocht ik leren om niet bang te zijn.. om me over te geven. Nou dat is gelukt. Ik heb me volledig over moeten geven en dat maakt dat ik in het hier en nu me realiseer dat overgave rust geeft. Voorheen zou ik tegen alles wat ik niet leuk vond, gevochten hebben. Dat is iets wat ik niet goed meer kan en daarvan – al schrijvende – zeggen mijn moeder en zus dat ik daarin zo veranderd ben. Ik loop liever even weg of er omheen, om er op een later tijdstip met de ander een dialoog over aan te gaan.

Enfin.. tot zover
En ik hoop dat anderen met dit verhaal iets kunnen of niets kunnen.. Het delen werkt voor mij helend.
Nog steeds.

Back To Top