Verlies en Overleven…
Op 6 april 2012 kwam ik op de IC terecht en daar verloren we ons dochtertje met ruim 28 weken zwangerschap. Het begon op 5 april in de avond met klachten die op een griep leken (rillingen, koorts, hoofdpijn, diarree en overgeven). De volgende ochtend gedroeg ik me apathisch, achteraf realiseer ik me dat ik niet meer helder na kon denken. De hulpdiensten dachten dat het om griep/blaasontsteking ging en ik kreeg medicatie. Omdat ik in de loop van de dag flinke bloedingen kreeg, werd ik door de verloskundige onmiddellijk in het ziekenhuis verwacht. In het streekziekenhuis bleek al snel dat ons dochtertje was overleden en de bevalling diende zich meteen aan. Gedurende de bevalling ging het steeds slechter met mij, waardoor ik naar de IC ben gebracht en daar bevallen ben. Ik kan me hier niet veel van herinneren, maar de belangrijkste, dierbare momenten zijn me bijgebleven. Na de bevalling kreeg ik te horen dat ik in slaap werd gebracht omdat mijn lichaam uitgeput begon te raken. De ochtend volgde en omdat het steeds slechter met me ging werd ik overgebracht naar het UMC St. Radboud te Nijmegen. Daar kreeg ik een curettage en inmiddels was duidelijk dat ik een bloedvergiftiging had door de streptokokken A. Er was tevens sprake van een septische shock (hart pompt niet voldoende bloed naar de organen, waardoor deze organen niet meer goed kunnen functioneren), de nieren waren uitgevallen, de lever functioneerde veel minder en de stollingswaarde in het bloed was niet goed.
Er volgden spannende, onzekere dagen voor mijn man, familie en omgeving. Op advies van de verpleegkundige hielden mijn moeder en schoonzus een dagboek bij, wat heel erg waardevol is gebleken. Je mist een stuk en je wilt zoveel mogelijk details horen om te kunnen begrijpen wat er gebeurd is. Er zijn ook heel veel foto’s gemaakt. Ook deze had ik niet willen missen, deze geven een beeld om zodoende alles nog beter te kunnen plaatsen. De medewerkers van de IC zorgden ervoor dat ons dochtertje dicht bij ons kon zijn. Ze werd elke dag even in mijn armen gelegd, misschien dat ik er onbewust iets van mee zou krijgen. Met de hoop dat ik weer wakker zou worden en voldoende tijd had om te herstellen, zorgde de begrafenisondernemer er voor dat ik bij het afscheid van onze dochter kon zijn, door met de gemeente te regelen dat we pas na vijf weken onze dochter hoefden te begraven.
Terwijl ik nog niet bij was, is de familie gezamenlijk voor het eerst bij onze dochter gaan kijken en een aantal dagen later is ze gezalfd. Van dit laatste zijn ook video-opnames gemaakt. Dit maakte erg veel indruk, maar ook dat was goed voor de verwerking. Jezelf zo te zien liggen en de ademhaling te zien en horen, zorgt ervoor dat je langzaam steeds beter gaat beseffen wat je hebt mee gemaakt. Dat besef was er niet toen ik wakker werd. Waarom was iedereen zo blij om mij te zien? In de eerste dagen van het wakker worden had ik last van waanbeelden, niet beangstigend want ze leken op rustige feestjes. Ik kreeg het gevoel dat ik niet helemaal in orde was en ik schaamde me ervoor om erover te praten. Dit heb ik pas na een week gedaan.
Toen ik van de beademing af mocht en goed bij was, werd ik weer terug geplaatst naar het streekziekenhuis. Daar kwam ik ook op de IC te liggen aan de nierdialyse. Ook toen besefte ik nog niet goed wat voor herstel ik nog te gaan had. Ik liet veel te veel bezoek langs komen. De verpleging zorgde goed voor me en ze moesten me ervan overtuigen dat ik rustiger aan moest doen. Op de IC vertrouwde ik erop dat ze meteen bij me waren als het nodig was. Het was een grote overgang toen ik na een week van deze IC naar een verpleegafdeling ging (weer terug naar het UMC St.Radboud, omdat ik daar een andere nierdialyse moest krijgen). Ik lag niet meer aan de bewakingsapparatuur en de verpleegkundigen hadden niet zo vaak tijd om te komen kijken. Ik voelde me de eerste nacht erg eenzaam en onrustig. Mijn bloeddruk en de hartslag gingen enorm omhoog, ik raakte in paniek. Die volgende nacht heeft mijn moeder bij mij op de kamer geslapen zodat ik me veilig voelde en kon rusten. Uiteindelijk heb ik niet meer aan de dialyse gelegen, maar was plasmedicatie voldoende om mijn nieren weer aan de gang te krijgen. Mijn koorts bleef aanwezig, ik had een hele hoge ontstekingswaarde en ze konden niet ontdekken waar die vandaan kwam. Verder bleek mijn hart een verminderde pompfunctie te hebben, ze hebben vocht achter de longen weg gehaald en ik heb een operatie aan mijn been gehad omdat ze wilden kijken of daar een ontsteking zat. Uiteindelijk kreeg ik prednison en ben ik na drie weken op de verpleegafdeling ontslagen uit het ziekenhuis.
Thuis was er nog een lange weg te gaan, daar heb ik me in het begin echt op verkeken. Ik dacht dat ik na een paar maanden wel weer kon werken, maar er komt nog veel op je pad. Ik moest mijn conditie weer vanaf 0 opbouwen, ik had last van vermoeidheid, haaruitval, concentratie- en geheugenproblemen. De derde dag thuis kreeg ik nog last van een lekkage in mijn neus/gehemelte. Er was een gaatje ontstaan waardoor vloeistof in de mond er door de neus uit kwam. Dit gaatje bleek het gevolg te zijn van een bloeding die ik in mijn neus heb gehad nadat ze met de temperatuurmeter daar iets hebben geraakt, tijdens de curettage. Dit is vanzelf weer dicht gegaan na een aantal maanden. Ik had een klapvoet toen ik wakker werd op de IC, hier zit nog steeds verbetering in en ik heb er nagenoeg geen last meer van. Mijn nieren, lever, hart zijn weer hersteld. Ik heb in januari en mei 2013 nog kort in het ziekenhuis gelegen, beide keren met keelontsteking en een hoge ontstekingswaarde. Waarom die zo hoog is kan men nog steeds niet goed verklaren. Hiervoor lopen nog onderzoeken.
De verwerking van het verlies onze dochter kwam pas na een aantal maanden. Mijn lichaam moest blijkbaar eerst fysiek herstellen, voordat emoties en besef toegelaten werden. Het was soms lastig dat mijn verdriet veel later kwam dan bij de mensen in mijn omgeving. In het begin voelde ik me soms schuldig dat ik weinig emoties toonde en later voelde ik me soms alleen in mijn emoties.
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. Ik heb nog verschillende littekens, die zullen nooit verdwijnen, die blijven me altijd herinneren aan deze gebeurtenis. Ik ben weer aan het werk en ik heb mijn leventje weer aardig opgepakt. Ik probeer altijd positief in het leven te staan en daarom zie ik ook de positieve dingen in deze gebeurtenis, ondanks alle ellende. We hebben enorm veel steun, medeleven en betrokkenheid uit de omgeving en dat doet ons erg goed. Dit is heel fijn om te merken en daar put je veel kracht uit.
Dat je lichaam je ineens in de steek kan laten, blijft een ingrijpende gebeurtenis. Je moet weer vertrouwen leren hebben in je lichaam. Stapje voor stapje, maar elke kleine stap is er één!
Onze dochter vergeten we nooit. Ons leven is niet meer zoals het was.
Mariëlle van de Winkel