1 juli 2014 werd ik met spoed opgenomen met een necrotiserende fasciitis ( Ganrgeen van Fournier). Na een operatie van 4 uur ben ik terechtgekomen op de IC met name ivm een sepsis. Ik heb hier negen dagen gelegen, waarvan 7 in coma of schemertoestand. Ik kan me van deze tijd erg weinig herinneren. Toen ik uiteindelijk op de verpleegafdeling kwam realiseerde ik me dat ik een stoma had en werd me verteld dat ik een enorme wond aan mijn achterwerk had, die elke dag drie keer gespoeld moest worden. Overigens deed dit geen pijn, later bleek dat de zenuwen dood waren. Het verblijf op de IC en verpleegafdeling was erg angstig en ik zag en ervoer dingen die er niet waren (delier). Na een verblijf van drie weken ben ik weer goedgemutst naar huis gegaan en is het herstel doorgegaan. In de eerste helft van dit jaar 2015, ben ik in het MUMC+ in Maastricht geopereerd en heb ik een gracilis plastiek gekregen. Hierdoor was het mogelijk om in juli 2015 mijn stoma op te heffen. Toen ik blij huiswaarts keerde was mijn gedachte: dat was het, we zetten er een dikke punt achter en we gaan verder zoals voor juli 2014. Tijdens het IC nazorg gesprek in het ziekenhuis had ik al verklaard nergens last van te hebben. Met goede moed heb ik me 100% hersteld gemeld en ben weer gaan werken. Na een week werd het echter allemaal anders. Ik constateerde concentratie en geheugenproblemen,lusteloosheid en een enorme vermoeidheid. Deze symptomen zijn er nog steeds. Ik merkte (tot mijn schaamte) dat ik zo af en toe heimwee had naar het ziekenhuis!!!!! Ik heb contact met het ziekenhuis, het VieCurie, opgenomen met de vraag voor een vervolg nazorggesprek. Inmiddels heeft dat plaatsgevonden. Enorm veel respect en waardering voor deze mensen. Ik heb mijn dossier doorgenomen en men had een analyse van mij gemaakt op meerdere gebieden. De werkelijkheid blijkt anders te zijn dan ik heb waargenomen. Tot slot werd ik ook nog met de neus op de feiten gedrukt. Mijn lichaam heeft het de afgelopen 16 maanden te verduren gehad. Desondanks ben ik weer 100% gaan werken en gun mijn lichaam (en psyche) niet de rust om fatsoenlijk te herstellen. Met andere woorden, weer even een stap terug doen. Toch erg belangrijk en goed zo’n nazorggesprek. Het fijne is dat ze na verloop van tijd weer contact met me opnemen om te vragen hoe het met me is. Ook dat geeft een fijn gevoel.
november 2015, Theo Vervoort