Ik heb zelf vijf dagen op IC van het AMC in Amsterdam gelegen en dat was een ontzettend angstige tijd. Dat had allemaal voorkomen kunnen worden als er met mij gecommuniceerd was.

Ik heb een PTE operatie ondergaan. Dat houd in dat tijdens een bijna 12 uur durende operatie er de chronische long-embolieën worden weg gehaald. Tijdens deze operatie wordt het lichaam een aantal keren afgekoeld naar plm 18 graden, ga je aan de hart – longmachine, gaan ze in de longen om de stolsels weg te halen, brengen ze je lichaam weer op temperatuur en dat doen ze een paar keer. Het is te vergelijken met een open hart operatie maar net even iets ingewikkelder.

Uiteraard lig je daarna een paar dagen op de IC aan de beademing. Er komt een moment dat je langzaam van de beademing wordt gehaald en bij bewustzijn wordt gebracht en daar begint bij mij alle angst. In een sluimertoestand heb ik hele gekke dingen gedaan. Ik wist niet waar ik was en heb diverse malen getracht om de tube uit mijn keel te trekken. Ik was extreem onrustig, en ze hebben mijn handen aan het bed vastgebonden. Doordat ik zo onrustig was, veel slijm had wat weggezogen moest worden en omdat ik niet kon communiceren was ik ontzettend bang. Door dit alles ging mijn monitor alsmaar harder piepen.

Ik had geen idee wat er gebeurde. Er was niemand die me uitlegde waar ik was, en bij pogingen om de tube uit mijn keel te trekken, werd ik tegen mijn schouders terug geduwd in de kussens. Het enige wat men zei was: Niet doen mevrouw, zo word het alleen maar erger. In een half sluimer toestand dacht ik dat er een zinken grote ouderwetse vuilnisbak naast mijn bed stond en sloeg daar met mijn benen tegen aan. Dat was waarschijnlijk gewoon de zijkant van het bed maar ik wilde duidelijk maken dat ik bang was en dat ik mijn man wilde zien. Ik probeerde met mijn vastgebonden handen op mijn benen te “schrijven” en te gebaren. Ik heb het zelfs bijna zover gekregen dat ik de tube uit mijn keel kon trekken. Vastgebonden en al, met een enorme borstwond. Hoe bedoel je oerkracht, hoe bedoel je totale angst.
Al die bellen en geluiden werden erger ( natuurlijk door mijn eigen onrust) en ik weet dat ik zo bang was, zo bang om te sterven, zo eenzaam en ik denk dat er na heel veel vechten een moment is geweest dat ik het opgegeven heb. Ik denk dat ik dacht dat ik dan maar moest sterven. Nu ik dit weer zo optik.

In al die sluimertoestanden heb ik gehoord hoe de meneer naast mij lag te vechten voor zijn leven, ineens was hij er ook niet meer.

Ik heb gehoord hoe de verpleegkundigen over mij stonden te praten: Ze is wel erg lastig hé? Tijdens het terugduwen in de kussens heb ik deze dames aangekeken en ik ben ervan overtuigd dat ik ze nu nog steeds zou herkennen.

Ik heb gehoord hoe twee andere (mannelijke) verpleegkundigen stonden te praten over hun investering in een huis in Frankrijk en dat dat helemaal mis was gegaan. Terwijl zij stonden te praten was ik alsmaar bezig om met mijn vastgebonden handen bezig de tube uit mijn keel te trekken want ik dacht dat dat die meneer hem vanavond mee naar huis moest nemen.
Ook kan ik me herinneren dat mijn man en onze oudste zoon van toen 17 jaar aan mijn bed stonden en aan me vroegen of ik last had van al het slijm. Ze vroegen of de verpleging het bij me weg kon zuigen, maar dat gebeurde niet meteen. Ik hoor mijn zoon nog zo zeggen: Nee, dat kan niet wachten want mijn moeder heeft er NU last van.
Tijdens weer een gevecht met de tube was daar ineens een verpleegkundige die mijn life saver is geweest. Ze pakte me bij de schouders, boog zich over me heen en zei heel streng: Vrouw, nu moet je even naar me luisteren, er gebeurt niets, we zorgen goed voor je, als je nu wat rustiger wordt dan mag misschien al snel die vervelende tube uit je keel. En dat was ook zo.

Ik denk dat het een dag erna was, dat ze me weer verzorgde, ik kon amper praten maar ze keek me aan en ik zei: Ik ken jou, je was heel streng voor me. Ze lachte en nam weer de tijd om me alles uit te leggen, vroeg me of ik lekker gewassen wilde worden en waar ik zin in had. En daar lag ik even later, lekker fris, met een waterijsje. Zij was er voor mij, maar ook voor mijn man en mijn zoon. Barbera. Ik vergeet haar nooit meer. Zij heeft ervoor gezorgd dat de angsten weg gingen, zij gaf me een beschermd gevoel.
Vanuit het AMC ben ik samen met de psycholoog naar de IC terug geweest, ik had totaal geen idee hoe het eruit zag en nu kon ik al dat water plaatsen dat ik steeds hoorde, naast mijn bed was een wastafel. Ik heb daar een kaart voor Barbera achter gelaten en weken later kreeg ik er eentje van haar terug. Zij is echt een life saver geweest, ik kan het niet anders zeggen.
De operatie is nu 4 jaar geleden. Het eerste jaar ben je alleen maar bezig met het fysiek herstellen, revalideren, je grenzen verleggen en weer dingen doen die ik voorheen allang niet meer kon.

In het tweede jaar kreeg ik een klap, het verwerken was zwaar. Mijn zusje was een paar maanden voor mijn operatie onverwachts overleden aan een ruiterembolie en door haar ben ik erachter gekomen dat ik ook longembolieën had, zij heeft me als het ware het leven gered. Maar ook heb ik me eenzaam gevoeld, bang, hoorde ik de piepjes van de IC weer, natuurlijk vooral in de nacht.
Tijdens de screening van het AMC kreeg ik een boekwerk mee. Stap voor stap hoe alles van opname tot ontslag zou gaan. Daar stond in dat er we op de IC zouden communiceren met het knipperen van de ogen, en misschien later met schrijven. Was dat maar gebeurd, had men me maar uitgelegd wat er allemaal aan de hand was, misschien was het dan niet zo traumatisch geweest.
Dus zo zap je een rondje en zo zie je (in de Kruispuntuitzending van 11 maart ’13) drie totaal vreemde mensen die alle drie bijna woordelijk zeggen hoe ik het ervaren heb. Er zijn even een paar dikke tranen gevloeid.

Ik kan zeggen dat ik het een plekje heb gegeven maar er zijn soms van die dagen dat het me af en toe overvalt, of je kijkt een tv programma waar zo’n monitor begint te piepen, die komt dan even aan. Het gaat goed met me, ik ben van ver gekomen, ben veranderd maar dat geeft niet want Idelette Nutma zei het in de uitzending heel mooi: ‘Ik ben niet meer de oude Idelette, ik ben een nieuwe Idelette’.

En zo is het, ik vier elk jaar twee keer mijn verjaardag. Mijn geboortedag in februari en mijn rebirthday in oktober.

Carmelita van der Wal, opgetekend 2013

Back To Top