Eind september 2011 ben ik opgenomen, om op 3 oktober een grote operatie te ondergaan. Mijn eerste keer IC was direct na de operatie voor één dag. Mijn 2de keer IC was ongeveer één week na de operatie. Ze hebben mij toen onder narcose gebracht en aan de beademing. Ik ben daar toen ruim één week geweest. Daarnaast delirium gehad met allerlei hallucinaties zowel positief als negatief. Ik had geen besef, dat ik geen onderscheid kon maken van dag en nacht. Zo had ik uren naar de klok liggen kijken en keek uit naar de bezoektijd. Toen ik vroeg aan de verpleging waar mijn dochter bleef, want het was bezoekuur, zeiden ze dat het nacht was en geen bezoekuur.

Er hebben best veel mensen aan mijn bed gestaan, waarvan ik mij weinig tot niets kan herinneren. Maar ik had wel (helaas) het besef, dat er mensen om mij heen op de IC kwamen te overlijden. Zo kwamen ook 2 uitvaartverzorgers achter mijn bed langs met een lijkenzak. Dit is iets wat je nooit meer vergeet!
Wat overkomt mij nu? Wat is er gebeurd? Ik had geen idee van de werkelijkheid.

Hierna ben ik nog één keer, een week naar het IC geweest. Deze keer was ik gelukkig wel redelijk bij kennis. Ik werd daarna geconfronteerd met telefoontjes in de trant van: je hebt ons erg laten schrikken. Ook vrienden in tranen aan de telefoon gehad. In totaal 5 weken ziekenhuis en daarna ruim 2 maanden naar een Woon-Zorgcentrum om aan te sterken. Hier ben ik ook 50 jaar geworden. Ik heb het niet willen vieren. Ik heb via mijn dochter laten weten, eerder het leven te willen vieren dan het feit dat ik Sarah zie!

Ik heb een longoperatie gehad en pas tijdens deze operatie bleek ik een kwaadaardige tumor te hebben. Sinds kort weet ik, dat er bij de 2de keer IC 11 liter vocht bij mijn rechterlong vandaan is gehaald en later bleek ik ook een longembolie en longontsteking te hebben gehad. Hierbij schijn ik kantje boord te hebben gelegen. Bij de 3de keer IC waren mijn infectiewaarden veel te hoog en had ik nog steeds last longontstekingen en longembolie. Door de operatie zijn er zenuwen ernstig beschadigd. Ik blijf blijvend veel pijn houden.

Ik had ook veel last van concentratieproblemen en vergat veel dingen. Dit komt met name door de vele narcoses die ik in korte tijd heb gehad. Omdat ik niet van de ene psycholoog naar de ander wilde shoppen, na de operatie en herstel, ben ik pas daarna onder begeleiding gekomen van een psycholoog van het Helen Dowling instituut in Utrecht (nu Bilthoven). Daarnaast nog een lange tijd poliklinisch gerevalideerd, d.m.v. logopedie ( ik moest weer leren goed te leren praten en volzinnen leren maken) en fysiotherapie (ik was zo verzwakt, dat ik weer opnieuw moest leren lopen). Eindelijk ben ik bezig met mijn verwerking van 5 weken ziekenhuis. Terwijl je omgeving vaak zegt: je moet blij zijn dat je kankervrij bent, je moet blij zijn dat je weer in je eigen huis kan wonen. Ik kan niet blij zijn, alles is wereldvreemd! Ik heb nachtenlang gehuild en kreeg later veel flashbacks naar de gebeurtenissen op de IC. Ook had ik nog een goed contact met de geestelijk verzorger van het Diakonessenhuis. ook, omdat ik mijn medisch dossier en verpleegkundige verslagen had opgevraagd. Tijdens ons gesprek werd duidelijk, dat ik helemaal geen nazorg heb gehad van het ziekenhuis en dus ook niet van de IC. Omdat ik op de longafdeling lag en niet op oncologie, heb ik geen oncologisch verpleegkundige toegewezen gekregen. Dit ook, omdat ik geen chemo kuur mocht hebben (ik was te verzwakt) Naast de psychologische problemen, stuit ik ook op praktische problemen na mijn operatie. Samen met een vriendin heb ik mijn laatste wilsbeschikking opgezet. En doorgesproken met dochter en huisarts. Het is erg belangrijk, dat zij er ook achter staan. Het jaar voor de operatie, had ik al mijn uitvaartdienst en mijn boedelverdeling geregeld.

Het is nu 1 ½ jaar later en ik ga langzaam weer de goede kant op. Ik ben steeds beter gaan lopen en heel belangrijk: Mijn longen zijn nog steeds schoon. Maar ik heb wel een hoge tol moeten betalen; De pijn door de beschadigde zenuwen is nog steeds aanwezig. Mijn conditie wordt zeer waarschijnlijk nooit meer, zoals voor de operatie. Ondanks, dat ik nu op medische fitness zit 2 x per week in het Revalidatiecentrum. Daarnaast draag ik nog steeds steunkousen en het is de vraag of ik daar ooit vanaf kom. De thuiszorg komt nog steeds 2 keer per dag. Ik ben nog steeds vergeetachtig, maar gelukkig niet meer zo erg. Ik herinner mij langzaam steeds meer (door flashbacks)van de periode van de IC en de longafdeling. Op het laatste heb ik nog 1 keer gelegen, onder verdenking van een longembolie. Dit was erg confronterend! Door mijn broze gezondheid, krijg ik allerlei vervelende kwalen en ziekten. Voorzichtig zie ik weer een beetje toekomst. Wel met de angst, dat dit zo weer om kan slaan en ik weer op herhaling moet.

Een aantal weken geleden kwam ik een IC verpleegkundige tegen in het ziekenhuis en ik mocht met haar even mee, om de nieuwe IC te bewonderen. Nu waren er muren en echte kamers voor de patiënten i.p.v. gordijnen. Wat een vooruitgang! Ik heb toen met verschillende verpleegkundigen gesproken over mijn verblijf. Maar één ding blijft een feit: ik heb mij daar ontzettend veilig gevoeld! Wat fijn, dat ik dit nu tegen hun nog kon zeggen. En het “leven” ga ik nog wel vieren met mijn dierbaren!

Els Troost
Geplaatst 23-4-2013

Op 20 maart 2018 is Els helaas overleden, aan de gevolgen van kanker. In het laatste deel van haar leven heeft zij zich nog met veel passie ingezet voor o.a. kankerpatiënten en zij die te maken hebben met de impact van kritieke ziekte. In dat kader was zij nog aanwezig bij de kick-off dag van de patiënten-organisatie IC Connect. Dapper, betrokken, gedreven en met een onvermoeibare inzet voor haar medemens, zo zullen we ons haar blijven herinneren.

Back To Top