Mijn ervaring met de verwaarlozing van het Post Intensive Care Syndroom als gevolg van een Intensive Care opname na een schedelbasisfractuur door een ernstig ongeluk met een paard
Op mijn elfde jaar kreeg ik een ernstig coma ongeluk met een schedelbasisfractuur als gevolg van een trap van een paard. Op dat moment heb ik dertig uur in coma gelegen en een week doorgebracht in het Erasmus Medisch Centrum. Een paar weken later ging ik weer naar school en leek alles goed te gaan. . Vol overgave heb ik me op het rijden van dressuurwedstrijden met mijn eigen pony gestort. Een aantal jaren later zou het echter toch verkeerd gaan en begon ik last te krijgen van duizeligheid, vermoeidheid, concentratieproblemen en een lichte onhandigheid. Ook kreeg ik steeds meer problemen met mijn dag- en nachtritme waarvoor ik slaappillen kreeg die de zaak verergerden. Pas vijfentwintig jaar later kreeg ik hiervoor een revalidatiebehandeling bij de Sophia Revalidatiekliniek in Den Haag. Het voelde voor mij alsof ik als persoon jarenlang in het verkeerde leven en het voor mij onjuiste lichaam heb gezeten. Een lichaam dat niet meer deed wat ik wilde en luisterde naar wie ik was. De verbinding tussen lichaam en geest is volledig weg geweest.
Depressie
Op het moment dat de verbinding tussen het hart, het hoofd en je handen wegvalt wordt het lastig om met plezier de dagelijkse dingen te blijven doen. Na het coma ongeluk voelde ik me daardoor soms erg droevig. Ik piekerde dan over het leven en wat mijn plaats in dit leven zou kunnen zijn. Vaak zat ik naast de waterkant en staarde ik in de donkere diepte van het water, waarbij ik probeerde te ontdekken wat er zich daar afspeelde. Soms gooide ik een steentje in het water. En dan keek ik of er iets was veranderd. Meestal gebeurde er echter niets.
De visjes zwommen heen en weer. Het zand kwam langzaam omhoog. Een lichte trilling voltrok zich door het water. En daarna zakte het langzaam weer terug. Er was niets dan de donkere diepte van het water. Nooit zou ik in staat zijn om die te kunnen doorgronden. De mysterieuze onderwaterwereld met zijn grote diversiteit aan plantjes, visjes en andere kleine diertjes kent zijn eigen spelregels. Op dit moment werd er nog niet zoveel gesproken over depressie, een hersenkneuzing en trauma als gevolg van een coma ongeluk maar als ik eraan terugdenk, dan denk ik dat ik dit op dit moment zeker wel heb gehad.
Er is geen les op school over hoe je omgaat met de dood, het noodlot of de vergankelijkheid. Terwijl ik het op dit moment als tienermeisje graag wilde hebben over de diepere betekenis van het leven. Meer in filosofische, levens-beschouwende en misschien kunstzinnige of artistieke zin. Ik had hier als kind behoefte aan, om de plotselinge onverwachte wendingen die het leven in mijn geval had gemaakt een plaats te kunnen geven.
Een spirituele Ervaring
Pas vele jaren later heeft deze levensbedreigende ervaring van het coma ongeluk, ook emotioneel en spiritueel gezien bij mij een plaats kunnen krijgen. Op deze manier kun je van een dergelijke ervaring ook groeien als persoon en kun je van de crisis een waardevolle leerervaring maken waardoor het een positieve bijdrage levert aan de vorming van jouw eigen, persoonlijke identiteit.
Ik vroeg me destijds telkens maar weer opnieuw af of ik niet eigenlijk beter dood had kunnen zijn. Als het vanuit een onzichtbare hand die alles regelde zo bedoeld was, waarom was er dan een kracht in het universum geweest die een reddingsactie op touw had gezet om mij alsnog als een schaduw van wat ik eerst was geweest in leven te houden. EMDR traumatherapie voor kinderen was er destijds nog niet. Ik heb dan ook geen therapie gekregen over hoe om te gaan met een dergelijk proces van verlies en rouw na een ernstig coma ongeluk.
Je bent na een dergelijke traumatische of misschien ook wel bewustzijnsverruimende ervaring eigenlijk jezelf kwijt geraakt en daardoor weet je niet meer wie je bent. Door dit gebrek aan zelfbewustzijn ben je erg kwetsbaar en een gemakkelijke prooi voor mensen die het in zijn algemeenheid niet zo goed met je voor hebben of die hun eigen lage zelfbeeld en paniekerige gevoelens van faalangst, mislukt zijn en overbodig zijn op jou willen projecteren.
Opgetekend door Saskia Troy, maart 2016