Met een minderjarige op bezoek op de ic

Onderstaande informatie kun je gebruiken als je met een minderjarige op bezoek gaat bij een dierbare op de ic. Het is algemene informatie, oudere kinderen zullen bv een slangetje in de neus niet verwarren met een echte slang, maar jongere kinderen kunnen dat onderscheid moeilijker maken. Je kan zelf inschatten welke informatie bruikbaar is voor de kinderen die op bezoek gaan.

Vroeger was bezoek van kinderen op een ic verboden. Inmiddels weten we dat een bezoek zowel het kind als de dierbare op de ic goed kan doen. Als je op bezoek gaat kan dat best indrukwekkend zijn voor een kind. Als ouder kun je goed inschatten hoe je kind kan reageren en of het te belastend kan zijn. Sommige kinderen zijn gevoeliger dan anderen en kunnen ergens soms langer last van houden. Een bezoek moet nooit een verplichting zijn. Een bezoek kan juist ook helpend zijn, het kan antwoord geven op vragen en verbondenheid geven. In gedachten van kinderen wordt soms een angstaanjagender beeld van de ic en de zieke geschapen dat het in werkelijkheid is. Bijvoorbeeld: “hoe erg moet het zijn dat ik niet mag komen kijken?” Met een bezoek neem je die angst weg. Als het niet goed gaat met uw dierbare op de ic en er komt een afscheid, is het fijn als de kinderen al een keer langs zijn geweest en zich dan ook kunnen richten op afscheid nemen in plaats van het op bezoek komen in een nieuwe omgeving. Kinderen kunnen met goede voorbereiding en uitleg door alle ‘toeters en bellen’ op de ic heen kijken.

Wees altijd eerlijk, vertel op het niveau van het kind wat de dierbare die bezocht wordt heeft. Doe dit het liefst zo duidelijk mogelijk en benoem de oorzaak of naam van de ziekte om verwarring te voorkomen. Bijvoorbeeld: als u alleen verteld dat uw dierbare ziek is kan het kind bedenken als zij ziek wordt dat zij dan ook op de ic komt te liggen.

Wees eerlijk over gevoelens en onzekerheden. Als ouder heb je een voorbeeldfunctie, kinderen kunnen het gedrag van ouders kopiëren. Kinderen kijken naar ons wat een geschikte reactie is. Als we zelf niet vertellen over hoe we ons voelen en dat we bang zijn of verdrietig, zullen kinderen leren dat het normaal is om daar niet over te praten of om dat te laten blijken. Dat is wat anders dan uithuilen bij je kind, dat is uiteraard niet de bedoeling. Maar vertel dat alle emoties goed zijn. Kinderen kunnen boos zijn en sommige kinderen voelen zich schuldig. Wees eerlijk over onzekerheden, dus ook dat je niet weet of het goed komt. Het is niet goed om te zeggen ”het komt allemaal wel weer goed” als je dat niet zeker weet. Als het achteraf niet zo blijkt te zijn, heb je in de ogen van het kind over iets heel belangrijks niet de waarheid gesproken. Dat kan vertrouwen schaden.

Vraag of het kind ook op bezoek wil gaan. Vertel dat ze op de ic in de wachtruimte ook nog kunnen beslissen of ze mee willen of niet, en dat ze altijd van de ic af kunnen lopen.

Vertel over hoe het eruit ziet op de ic, hier hebben we een filmpje voor gemaakt.

Ook kunt u een ander filmpje, een voorbereidingsboek van de ic of eigen foto’s gebruiken. Gebruikt u uw eigen foto’s, laat dan eerst zien hoe het ziekenhuis eruitziet. Denk hierbij aan algemene ruimtes zoals de balie en de gang. Ga hierbij van een foto van grotere afstand naar een van dichtbij. Vertel welke apparaten of buisjes er zijn. Vertel niet dat er slangetjes zijn, kinderen kunnen dat verwarren met echte slangen.

Vertel dat uw dierbare er anders uit ziet. Dat die bijvoorbeeld bleek is en een buisje in de mond heeft. Ic-patiënten krijgen regelmatig slaapmiddelen, hiermee krijgen ze een soort narcose. Het lijkt alsof ze slapen, maar het is geen echte slaap. Is de ic-patiënt wakker, dan kan er sprake zijn van verwardheid of apathie en kan dat ook anders zijn dan het kind normaal verwacht. Door het buisje in de mond kan de dierbare op de ic ook niet praten, dit is ook belangrijk om aan te geven aan het kind.

Stel de verpleegkundigen op de hoogte dat u met de kinderen op bezoek wil komen. Vraag of zij erbij kunnen zijn, zodat ze eventueel vragen kunnen beantwoorden waar u misschien geen antwoord op heeft.

Neem voldoende volwassenen mee, het is soms alleen mogelijk om met 1 kind tegelijk op de kamer te zijn. In dat geval kan de andere volwassene bij het 2e kind in de wachtruimte blijven en het 1e kind opvangen na het bezoek op de ic.

Ga na of de kinderen niet ziek zijn. Ic-patiënten zijn kwetsbaar en sommige infectieziekten zijn besmettelijk en kunnen de dierbare op de ic, of anderen, zieker maken. Overleg zo nodig met de afdeling of de kinderen welkom zijn.

Neem wat mee voor als je moet wachten in de wachtruimte. Denk aan speelgoed, een boekje of een spelletje.

Sommige kinderen vinden het fijn om iets te maken voor de dierbare, denk bijvoorbeeld aan een tekening. Deze kan meegenomen worden naar het bezoek.

Je kunt iets meenemen om bij de dierbare achter te laten zodat het kind zich verbonden voelt met de dierbare. Denk hierbij aan bijvoorbeeld 2 dezelfde knuffels, 1 voor het kind en 1 voor de dierbare op de ic. De knuffels hebben een symbolische band en zo zijn kind en naaste toch ook bij elkaar ook al zijn ze uit elkaar. Bij oudere kinderen kan een petje of armband ook zo werken. Of een foto van het gezin. Zo kan een kind denken ook bij de dierbare te zijn en de dierbare kan als hij of zij wakker wordt de kinderen zien.

Meld je bij de balie van de ic.

Vraag een verpleegkundige of hij/zij u en uw kind kan begeleiden bij het bezoek. De verpleegkundige kan vragen beantwoorden waar u misschien geen antwoord op heeft, zoals ‘wat is dat voor een apparaat?’

Kijk eerst even bij de deuropening van de kamer op een wat grotere afstand van het bed, wil het kind niet verder lopen, dan kan hij ook op afstand blijven staan. Dwing het kind niet om dichterbij te komen als het niet wil.

De meeste bedden op de ic kunnen lager gezet worden, zodat het kind dat op bezoek komt de dierbare goed kan zien. Ook kan je kleinere kinderen optillen.

Zeker bij kleine kinderen (bv baby’s) kan het kind ook op bed of bij de dierbare liggen. Vraag aan de verpleegkundige naar de mogelijkheden.

Geef eerlijk antwoord op vragen, kunt u geen antwoord geven dan kunt u het ook aan de verpleegkundige vragen.

De meeste ic-patiënten kunnen u en uw kinderen gewoon aanraken. Vraag de verpleegkundige wat kan.

Houd het eerste bezoek kort. Je kan altijd terugkomen. Een eerste bezoek hoeft misschien maar een paar minuten te zijn. Kijk hierin vooral naar uw kind.

Praat na over het bezoek met je kind. Ze kunnen ook een tekening maken over het bezoek, deze tekening kunt u met ze bespreken en vaak ziet u daarin ook hoe uw kind het bezoek heeft ervaren. Kinderen kunnen ook meeschrijven in het dagboek of in hun eigen dagboek maken.

Soms zie je een overlijden op de ic aankomen. De artsen weten dat het niet lang meer duurt of de behandeling wordt gestaakt met overlijden tot gevolg. Er is dus tijd om afscheid te nemen en u kunt overwegen om ook uw kinderen afscheid te laten nemen. Een laatste bezoek aan iemand die overlijdt kan helend zijn, kan helpen bij afscheid nemen en verwerking van het verdriet. Soms ontstaan er heel intieme momenten aan bed van een dierbare en kan het fijn zijn om dat met kinderen te delen. Een ritueel bij het overlijden zoals bedienen kan ook van waarde zijn. Ook hier geldt dat een kind nooit gedwongen moet worden om op bezoek te komen. Bespreek dat alles goed is en dat een kind zich niet schuldig hoeft te voelen. Veel ic’s staan toe dat je foto’s maakt tijdens het afscheid, zodat je er later nog eens op terug kan komen. Die foto’s hoef je nooit meer te bekijken, maar je kunt ze niet opnieuw maken. We hebben prachtige foto’s gezien van handen die elkaar voor het laatst vasthouden. De adviezen van het bezoek op de ic gelden ook bij het afscheid nemen, en bespreek met de ic wat er mogelijk is. Voorbereiding is belangrijk, maar ook napraten. Houd ook rekening met uw eigen emoties en of er ruimte is om aandacht te hebben voor het kind. Soms is het verstandig om iemand mee te nemen die de zorg of aandacht kan overnemen als het nodig is.