Het verhaal van: Carla Goossens
In 2022 belandde ik totaal onverwachts op de IC. Ernstig ziek, mijn leven hing aan een zijden draadje. Voor mijn familie was het een nachtmerrie, en voor mijzelf niet minder. De IC is een plek waar je je volledig moet overgeven. Waar anderen alles voor je beslissen, omdat je dat zelf niet meer kunt. Het is beangstigend en tegelijkertijd een plek waar je leven letterlijk gered kan worden. In mijn geval gebeurde dat laatste.
Had iemand mij destijds verteld dat ik twee jaar later vrijwilliger zou zijn op diezelfde afdeling, dan had ik heel hard gelachen. Sterker nog: ik was altijd als de dood om een ziekenhuis binnen te gaan. Vrijwilligerswerk op de IC? Echt níet. Tenminste, dat dacht ik.
En toch is dat precies wat ik nu doe, Als gastvrouw op de IC bij het radboud. Na mijn ontslag uit het ziekenhuis moest ik mijn leven opnieuw vormgeven. Het was anders geworden na die lange opname. Ik merkte dat ik iets zocht: een nieuwe invulling, een manier om betekenis te geven aan wat ik had meegemaakt. Ik wilde iets terugdoen voor het Radboud, omdat zij mij mijn leven hebben teruggegeven.
Dat “iets terugdoen” vond ik in vrijwilligerswerk. En eerlijk gezegd: het brengt mij meer dan ik ooit had gedacht. Natuurlijk voelt het goed om van waarde te kunnen zijn voor anderen die nu door een zware tijd gaan. Maar het doet ook iets met mijzelf. Door weer op de IC te komen, maar dan in een andere rol, verwerk ik stukje bij beetje die ingrijpende periode. Ik sta er nu niet meer als patiënt, maar als mens die mag bijdragen.
Vrijwilligerswerk geeft me voldoening, energie en vooral perspectief. Het helpt me om vooruit te kijken in plaats van achterom. En soms zijn het de kleine dingen die groot verschil maken: een glimlach, een praatje, een luisterend oor. Dingen die je misschien klein noemt, maar die in die setting van onschatbare waarde zijn.
Ik weet inmiddels dat vrijwilligerswerk niet alleen een “middel” is om iets terug te doen, maar ook een krachtig medicijn. Voor jezelf, en voor de ander. Het helpt, het heelt en het verbindt.
Als ik nu weer de deuren van de IC doorloop, denk ik vaak: had ik dit ooit kunnen bedenken? Nee. Maar ik ben dankbaar dat het zo gelopen is. Soms neemt het leven een onverwachte afslag, en kom je precies uit waar je moet zijn