Sommige patiënten vragen zich af of er een verrijking te vinden is in de IC-ervaringen. Dit gebeurt bijna nooit onmiddellijk, eerder na enkele maanden tot een jaar. Of en welke verrijking er gevonden wordt, kan van persoon tot persoon verschillen.
Iets ingrijpends als een IC-ervaring meemaken, kan ervoor zorgen dat patiënten op een andere manier naar het leven gaan kijken. Het plotseling geconfronteerd worden met je eigen sterfelijkheid, raakt een mens vaak diep in zijn wezen en kan het leven zoals het was, ineens in een volslagen ander perspectief zetten.
Mensen zijn van nature zingevende wezens. Dat wil zeggen dat ze graag een betekenis toekennen aan de dingen die gebeuren. Op het moment dat er grote wijzigingen in een leven voorvallen, valt soms de betekenis die altijd aan het leven werd toegekend ook weg. Er moet als het ware een nieuwe betekenis gevonden worden. Dat kan soms bijna vanzelf gaan, maar het kan ook erg verwarrend zijn en ervaren worden als een grote worsteling. Lichamelijke en psychische effecten van het verblijf op de intensive care kunnen enerzijds zorgen voor een gevoel dat het leven kwalitatief minder goed is dan het eerder was, terwijl anderzijds soms ook het gevoel groeit iets ‘erbij te hebben gekregen’; iets dat er misschien voor zorgt bewuster in het leven te staan en meer bewustzijn over de kwetsbaarheid ervan. Sommigen noemen dit een verrijking, omdat ze na een dergelijke ervaring meer of intenser gaan genieten van het leven.
Welke betekenis al dan niet aan de intensive care-ervaring en het leven daarna wordt gegeven, het is belangrijk om te weten dat dit iets heel persoonlijks is. Niemand kan voor een ander bepalen hoe het voor die specifieke persoon moet zijn. Of het een verrijking is (of juist niet), is iets wat iedereen voor zichzelf bepaalt.