Senay Yucel is bij haar vader in het zieken-huis, als hij een eenvoudige operatie ondergaat. Na de operatie treedt een levens-bedreigende complicatie op, waardoor de kansen op zijn overleving en herstel plotseling sterk verminderen. Senay beschrijft de impact van zijn IC verblijf op haar en op de andere leden van het gezin.
1 juni 2014: de dag dat het leven van mijn vader aan een zijden draadje hing: de dag dat hij niet meer zo zeker was van zijn leven. Iedere dag betekende voor ons leven tussen hoop en vrees. Een ‘simpele’ laparoscopische galblaasoperatie met als complicatie gallekkage werd hem bijna fataal.
Vóór mijn vader hadden mijn zus en een kennis van ons dezelfde operatie ondergaan, dat was zonder complicaties verlopen. Met hen in zijn achterhoofd wilde hij ook nog voor de zomervakantie geopereerd worden zodat hij daarna weer lekker op vakantie kon. Het liep echter heel anders af… zijn leven hing aan een zijden draadje.
De dag van de operatie brak aan. Samen met mijn vader en moeder ging ik naar het ziekenhuis. Na wat onderzoekjes werd hij meegenomen naar de operatiekamer.
Als wij om 20.00 uur ook weg waren gegaan, was mijn vader er nu niet meer geweest, want vanaf dit tijdstip veranderde ons leven en werd het leven van mijn vader onzeker.
We namen ‘afscheid’ en ik sprak hem nog moed in, “maak je niet druk, is een simpele operatie, we zien je zo weer”. Maar het elkaar weerzien was niet zo vanzelfsprekend. Wat voelde ik mij schuldig!
Beneden in het restaurant gingen mijn moeder en ik even wat eten, wachten tot we gebeld zouden worden met het goede nieuws dat de operatie geslaagd zou zijn. Anderhalf uur later begon mijn telefoon te rinkelen, de arts-assistent in opleiding belde dat de operatie klaar was. Het duurde iets langer omdat het een moeilijke operatie was, er waren wat verklevingen waardoor het wat langer duurde. Al met al, de galblaas was wel verwijderd en mijn vader lag op de uitslaapkamer. Ik belde mijn broer en zussen om het ‘goede‘ nieuws mee te delen. Vervolgens liepen wij rustig naar de zaal waar mijn vader met vier anderen kwam te liggen. Eenmaal wakker had hij veel pijn, wat uiteraard logisch was. Inmiddels had mijn vader bezoek gehad van al zijn kinderen en kleinkinderen. Geen alarmbellen die gingen rinkelen, napijn van de operatie.
De avond naderde en het bezoekuur liep tegen zijn eind. Mijn broer en zussen namen afscheid en gingen weer naar huis. Het werd steeds rustiger op de afdeling.Alle bezoekers waren weg, op mijn moeder en mij na. Gezien mijn vaders toestand leek het mijn moeder en mij verstandig om mijn vader niet alleen te laten. Als wij om 20.00 uur ook weg waren gegaan, was mijn vader er nu niet meer geweest, want vanaf dit tijdstip veranderde ons leven en werd het leven van mijn vader onzeker. Inmiddels sliepen de andere patiënten van de zaal ook.
In de gangen heerste er doodse stilte. Weinig tot geen artsen en verpleegkundigen te bekennen. Het was immers avond.Wij zaten ‘rustig’ aan het bed van mijn vader, het hem zo comfortabel mogelijk maken. De slaap kon hij niet vatten.
Ik probeerde de tijd een beetje te doden door mijn blik op de tijdschriften te werpen. De focus was er niet, want met een schuin oog hield ik mijn vader in de gaten die steeds vreemder gedrag begon te vertonen. Ook lichamelijk was hij niet wie hij was. Als ik destijds een smartphone had gehad, had ik Google ingeschakeld. Ik had wel een telefoon maar zonder internet en wat voelde ik mij schuldig dat ik dat niet had.
De pijn bij mijn vader wordt alleen maar heviger en zijn buik boller. Wij vragen de verpleegkundige om ernaar te kijken. Ze haalt de arts erbij en hij voelt de buik. Hij krijgt een hogere dosis pijn stillers. Dit wordt een paar keer herhaald. Na een uur gaat de pijn nog niet over, noch wordt deze minder. De arts is wederom komen kijken en heeft de buik gevoeld. Hij stelt voor om een echo te maken. Er wordt een echo gemaakt en een punctie genomen. Ik mag tijdens de echo bij mijn vader blijven. Op de echo is een grote zwarte vlek te zien, er wordt een punctie gedaan voor het lab. Het vocht ziet er donker uit, bruin/groen van kleur. Foute boel, dit is gal, mijn vader ontwikkelde een gallekkage!
De verklaring van zijn pijn en onrust.We worden weer naar de verpleegafdeling gebracht waar het wachten is op de uitslag. Mijn vader wordt ondertussen zieker en zieker. De arts komt bij ons om de diagnose te geven, gallekkage.
Er wordt besloten een ERCP uit te voeren, met andere woorden: het gat wordt gedicht.
Ook na het dichten van het lek heeft het lichaam de gelekte gal niet kunnen op-ruimen, de toestand wordt wederom erger en erger, doodsbedreigend. De sluip-moordenaars nemen mijn vader van ons af, zonder dat ik het echt besef.
Ondertussen werd mijn moeder, in het bijzijn van de verpleegkundige, paniekerig, want mijn vader begon te hallucineren.
Ondertussen werd mijn moeder, in het bijzijn van de verpleegkundige, paniekerig want mijn vader begon te hallucineren. Hij wilde uit bed stappen en wilde gaan fi etsen. Zijn buik werd zó bol dat ik even moest knipperen met mijn ogen of het wel daadwerkelijk zo was. De urine werd gecheckt en dit zag er niet goed uit. Hij had weinig tot geen urine geproduceerd. Ook liep de koorts op. Ook ik raak nu echt in paniek, want zijn toestand verergert met de minuut. Hallucineren, transpireren, zijn buik wordt nog boller dan hij al was, geen urine productie, benauwdheid en duizeligheid slaan toe. Voor mij signalen om wederom de verpleegkundige/ arts te raadplegen. Er is inmiddels een andere verpleeg kundige aanwezig die bij zijn bed komt staan. Mijn vader wil uit bed klimmen en fi etsen. Ze probeert hem net als wij te kalmeren, maar tevergeefs.
Het vocht ziet er donker uit, bruin/groen van kleur. Foute boel, dit is gal, mijn vader ontwikkelde een gallekkage!
Ook zij ziet dat het slechter gaat en loopt even weg. Nog nooit in mijn leven wist ik even niet wat ik moest doen. Mijn moeder kalmeren, iedereen sliep bovendien in de zaal. Mijn vader kalmeren, met de verpleeg kundige communiceren, ik weet het niet meer en op dat moment wist ik dat het leven van mijn vader eerst in Allah’s handen lag en daarna in die van mij. Om te zien dat zijn situatie verslechter-de hoefde je geen arts te zijn. Ik ren naar de gang om hulp te zoeken en loop twee artsen tegen het lijf. Ik smeek ze bijna om actie te ondernemen, dat het niet goed gaat met mijn vader. Vervolgens komen er nog een aantal artsen en dan nemen ze mijn vader met spoed mee naar de intensive care. Er is een sepsis gaande in zijn lichaam. Wij worden verzocht om familieleden in te lichten. Dit is een teken dat mijn vader in levensgevaar verkeert! Mijn wereld stort in, maar hoe zwak ik mijzelf ook voel, ik moet sterk blijven en helder nadenken. Ondertussen wordt mijn moeder hysterisch…
Daar lag mijn vader, op de intensive care.
Nu, 5 jaar later, denk ik er nog steeds iedere dag aan. Wetende dat er hard ge-werkt wordt om al die levens in leven te houden.
Nieuwsgierig als ik altijd was naar deze indrukwekkende afdeling en nooit gedacht dat ik het ooit van zó dichtbij mocht mee-maken, helaas. Nu, 5 jaar later, denk ik er nog steeds iedere dag aan. Wetende dat er hard gewerkt wordt om al die levens in leven te houden.
Mijn vader moest een openbuikoperatie ondergaan om zijn buik schoon te spoelen. Vanaf nu was het wachten, hopen, wachten, vrezen, wachten, hopen, wachten, vrezen… maar vooral vertrouwen hebben in de ongelooflijk professionele intensivisten en verpleegkundigen. Zij leefden intens met ons mee en deden er alles aan om mijn vader te laten leven. De IC: ik ben dankbaar voor alle mensen die daar werkzaam zijn.
De IC: ik ben dankbaar voor alle mensen die daar werkzaam zijn.
Twee maanden lang, dag in dag uit, naar de intensive care, nee, we lieten hem geen dag alleen. Zijn kamer toverden we om tot een gezellige boel daar op de IC, foto’s van ons voor als hij wakker zou worden, of toch niet, of wel ….
Op een dag liep ik in de gang van het ziekenhuis, richting de liften, en zag ik een kalender hangen met mooie spreuken en gedichten. Eén daarvan was:
IK GA WEER LACHEN
IK GA WEER HUILEN
IK GA WEER VOELEN
IK GA WEER DANSEN
IK GA WEER LEVEN!
Zo, deze wordt van mij. Ik scheur ‘m af en neem ‘m mee naar mijn vaders kamer.Ik hang ‘m op aan de monitor. Jij gaat vechten, ouwe, jij gaat weer leven!
Zware, slopende en onzekere tijden…van de intensive care naar de medium care en vervolgens breekt die ene dag aan… 1 augustus 2014, de dag dat mijn vader mee naar huis mocht. De dag dat hij opnieuw moest leren lopen. De dag dat zijn delier steeds minder werd. Maar ook de dag dat zijn sepsis een spoor van vernieling achterlaat. Door zijn diabetes is de openbuikwond slecht genezen en vindt er een uitstulping plaats. Hij is copd- patiënt, dus een klein kuchje en hoesten hebben ervoor gezorgd dat hij nu met een forse buikwandbreuk rondloopt.
Een buikwandcorrectie is te risicovol doordat hij ernstig ziek is geweest: sepsis, de nummer 1 doodsoorzaak van de IC.
Nooit geweten wat voor impact het zou hebben, maar altijd dankbaar dat hij er nog is. De impact is onbeschrijflijk, maar we leven er iedere dag mee.
Een illusie wellicht, maar ik hoop dat iedereen net als mijn vader de kracht vindt om te vechten voor het mooie leven en de IC overleeft.
Geen verwijten, maar ik hoop dat in de toekomst de signalen van sepsis serieus worden genomen en deze sluipmoordenaar niet onderschat wordt. Een illusie wellicht, maar ik hoop dat iedereen net als mijn vader de kracht vindt om te vechten voor het mooie leven en de IC overleeft. Nog één keer zijn wij de medewerkers van de intensive care van het Martini Zieken-huis in Groningen dankbaar voor alles wat ze voor onze vader hebben gedaan. Trots op hun expertise en geduld!
Voor alle ex-sepsis patiënten en naasten, geloof erin!
En wat mijn vader betreft:
IK GA WEER LACHEN
IK GA WEER HUILEN
IK GA WEER VOELEN
IK GA WEER DANSEN
IK GA WEER LEVEN!