Brigitte Kers-Benjamins heeft in 20164 weken op de IC doorgebracht na een grote hart- en vaatoperatie. Ze schrijft over het besef van het wonder, dat ze er nog is. Ook vertelt ze over een nieuwe kijk op het leven, waarvan ze zich sinds haar IC-verblijf bewust is geworden.
Ik ben in Nieuwegein geopereerd, het is nu 3 jaar geleden en nog steeds sta ik er bij en kijk ernaar… Mijn operatie was in augustus 2016 en kwam zeer onverwachts mijn leven binnen.
Mijn motto was altijd: ‘Niet zeuren, knop om’: mijn lichaam werkte altijd mee en deed het altijd. Ik had de slechte gewoonte niet naar mijn lichaam te luisteren: pas toen ik werkeloos werd en 7 maanden later bedacht dat mijn lijf gewoon niet meer wilde ben ik na onderzoeken, gesprekken en een scan opgenomen en in de wachtrij gezet voor een thoracale endoprothese en een nieuwe hartklep.
Het duurde anderhalve maand vóór ik op 1 augustus geopereerd werd: er was geen andere optie dan opereren. Ik zelf was niet bang, toch heb ik voor aanvang nooit bedacht dat ik hier ook weleens niet doorheen zou kunnen komen, dat ik misschien wel nooit meer een weerzien zouden hebben met mijn gezin met onze kleinzoon. We namen luchtig afscheid… dat ik zo luchtig afscheid heb genomen van mijn geliefden heeft me wel doen beseffen dat het zomaar had gekund dat ik ze nooit meer had gezien. Soms stel je zaken uit maar als ik terugdenk dat het uitgestelde dan nooit meer was gekomen… het is een wonder dat ik er nog bij ben, dat was echt niet meer vanzelfsprekend.
We namen luchtig afscheid… dat ik zo luchtig afscheid heb genomen van mijn geliefden heeft me wel doen beseffen dat het zomaar had gekund dat ik ze nooit meer had gezien.
Na mijn operatie en 4 weken op IC ben ik me bewust geworden dat gezondheid een groot goed is en niet met geld te koop, dat mijn gezin dagelijks bij me was en oplettend was en voor mij sprak.
Dat is iets wat zeker nodig was, zelf heb ik echt 3 weken niks meegekregen. Mijn herinneringen zijn dromen, ik was onderweg, in die dromen kwamen allerlei voor mij bekenden voorbij die een relatie met mij hadden: ook geuren heb ik geroken (snoep van mijn kleinzoon denken we) tijdens het proces van ontwaken, dit duurde 3 dagen… ik dacht weer terug te zijn in mijn geboorteland Tanzania.
Mijn herinneringen zijn dromen, ik was onderweg, in die dromen kwamen allerlei voor mij bekenden voorbij die een relatie met mij hadden.
Ik was van 21 juni -12 september uit en thuis. Voor ons gezin was het een hele heftige tijd: ook zij hebben geleerd dat het goed is om ook aan artsen je hulp te vragen of je zegje te zeggen. Ook artsen doen gewoon hun werk, ze hebben wél de kennis & kunde van het menselijk lichaam!
Ik heb geleerd dat elke dag een cadeautje is, ik heb geleerd te genieten van kleine dingen maar ik heb ook geleerd dat mijn lichaam ook wel een keer stop zegt…Dankbaar dat ik er nog bij mag zijn, dankbaar voor het leven en de juiste medici.