Marloes Schravemade is intensive care verpleegkundige in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam. Zij schreef dit verhaal over een menslievend gebaar bij het overlijden van een van haar patiënten.

Het was 1e Kerstdag, een patiënte die al een lange tijd op de IC ligt, mag eindelijk van de beademing af. Dat klinkt goed maar de reden daarvoor is niet dat ze nu beter gaat worden, maar omdat ze rustig haar laatste dagen in mag gaan. We kunnen niets meer voor haar doen. Ze heeft aangegeven dat het ook wel goed is zo en dat ze daar vrede mee heeft. We hebben allemaal toch wel een beetje een band met haar gekregen, vooral omdat het gewoon een leuk, lief mens is, maar ook omdat het een oud-collega is voor sommigen van ons.

We grappen nog met haar: ‘met de kerst blijft u nog wel even bij ons hoor mevrouw, anders vinden we het niet gezellig hoor!’ Daar moet ze erg om lachen.

Haar nichtje is elke dag bij haar geweest en enorm betrokken bij haar tante. Nog veel meer dan de rest van de familie. Deze mooie 1e Kerstdag, kan ze eindelijk weer even praten met haar, de haren mooi vlechten. Ook de rest van de familie is de hele dag aanwezig om nog even met mevrouw te praten. Ze zit in de stoel en zit nu echt ‘goed bij’.

Ook alle collega’s zijn blij dat ze, ondanks alle ellende die is geweest, deze dag nog heeft mogen meemaken.

Omdat het kerst is, en het IC team fijn aan het kerstbrood zit, delen we wat van onze lekkernijen met haar nichtje, ze stelt het erg op prijs. Het is toch allemaal wel bijzonder zo, met de kerst met al haar familie om haar heen. Ook alle collega’s zijn blij dat ze, ondanks alle ellende die is geweest, deze dag nog heeft mogen meemaken.

In ons OLVG (west) is het gebruikelijk dat er met de kerst een koortje komt zingen. We vertellen dat aan mevrouw en ze kijkt er naar uit, ze houdt er wel van. De volgende dag, 2e Kerstdag, blijkt het ‘s nachts toch een andere kant op te zijn gegaan, toch wel sneller dan iedereen verwachtte. Mevrouw is niet meer aan-spreekbaar en we hebben voor haarcomfort een morfine pomp moeten starten.

We troosten haar en begeleiden haarbij die emotionele laatste momenten.

Haar nichtje komt meteen naar de afdeling en waakt bij haar tante. We troosten haar en begeleiden haar bij die emotionele laat-ste momenten. In de loop van de ochtend gaat mevrouw heel rustig heen. Met haar nichtje naast zich, heel kalm en rustig. Daarna komen de andere familieleden ook naar het ziekenhuis. Ze zijn erg verdrietig maar begrijpen dat het niet anders kon en dat dit het beste was voor mevrouw. Terwijl zij nog even in de familiekamer zitten met elkaar komt eindelijk het koortje de afdeling op. Ze zingen twee liedjes, erg mooi vinden we allemaal.

Het koortje is op de hoogte van het overlijden en stelt dan voor om nog een lied speciaal voor de overleden mevrouw te zingen. Omdat mevrouw zich zo op het koor had verheugd en aan had gegeven hier van te houden, halen we de familie er ook nog even bij.

Ik weet dat ik dat moment niet snel zal vergeten en ik ben blij dat ik daar onderdeel van ben geweest. Wat hebben we een prachtvak hierop de IC van OLVG.

Met de lichten gedimd is het ineens muisstil op de rest van de afdeling. Er gaan geen alarmen af, de andere patiënten liggen heel rustig en we zitten allemaal bij elkaar. Het koortje zet hun laatste lied in, zacht en ingetogen. De familie is zichtbaar geroerd door dit gebaar. Als ik om me heen kijk, zie ik mijn collega’s één voor één vol schieten. Dit is toch wel een mooi moment. Als het koortje stopt blijft het even stil. Dan bedankt de familie hen uitvoerig en omhelst hen, ze vonden het erg bijzonder.

De lichten gaan weer aan, iedereen snuit z’n neus en de zorg wordt weer hervat.Zo gaat dat nou eenmaal op de IC.Maar later hebben we het er wel over: wat bijzonder was dat. Ik weet dat ik dat moment niet snel zal vergeten en ik ben blij dat ik daar onderdeel van ben geweest. Wat hebben we een prachtvak hier op de IC van OLVG.

Back To Top