Eline (21) en Nireen (20) zijn twee jonge vrouwen die de IC hebben overleefd, maar vooral twee mensen die leren hoe je verder leeft ná iets wat je eigenlijk nooit op deze leeftijd verwacht. Niet als patiënt, of als zielig verhaal, maar als twee vrouwen die hun weg zoeken in werk, relaties, studie, vriendschappen en al die gewone dingen die opeens niet meer zo gewoon blijken te zijn.
Eline en Nireen laten graag zien dat de opname(s) zelf maar kleine gedeeltes van onze verhalen zijn, dat we meer zijn dan onze verhalen, maar ze ons wel gevormd hebben tot wie we nu zijn. En hoe Eline en Nireen in het leven staan. Dat de gewone dingen als het er op aan komt, de belangrijkste dingen zijn.
Hun IC-verhalen lijken op elkaar, en toch totaal niet.
Twee verhalen, één gedeelde ervaring
Eline kwam door anafylaxie en een afweerstoornis al meer dan veertien keer op de Intensive Care terecht. Op haar zestiende maakte Eline kennis met de wereld van de Kinder Intensive Care, een wereld waar knuffels naast monitoren lagen en waar ze leerde dat je soms volwassen moet zijn terwijl je nog half kind bent.
Later kwam de realisatie: haar aandoening wordt niet “beter”. Dit betekent dat ze haar leven niet in jaren vooruit plant maar in momenten die waardevol zijn. En dan is er ook nog de angst dat dit weer kan gebeuren. De PTSS die volgde, maakte dat haar hoofd soms nog steeds wakker wordt op de IC, terwijl haar lichaam allang thuis is. Maar daartegenover staat ook iets anders: Eline heeft een enorme nuchterheid, doorzettingsvermogen en een bijna ontroerende manier van kijken naar kleine geluksmomenten die anderen vaak niet eens zien.
Nireen kwam door het trekken van 2 verstandskiezen op de intensive care terecht (ja, dat kan dus blijkbaar echt). Bij de wond waar de kiezen getrokken waren, ontstond een ontsteking. Dat is heel naar en pijnlijk maar verder niet gevaarlijk. Alleen bij Nireen sloeg de ontsteking naar binnen. Waardoor je onmiddellijk in levensgevaar komt. Ze ging in nog geen week tijd van in de bloei van haar leven naar net op tijd gered. Daarop volgde een spoedoperatie en een IC-opname. Waar Nireen normaal ontzettend kon genieten van muziek, nieuwe plekjes ontdekken en spontane plannen maken, volgde er na IC een tijd waarin daar geen ruimte voor was. Er was maar één ding dat aandacht vroeg, maar één ding wat er echt toe deed, maar één ding waar ze aan kon denken.
Wat ons bindt
Wat Eline en Nireen bindt, is dat ze allebei merkten hoe stil het kan worden nadat je de IC verlaat. Hoe weinig mensen écht begrijpen wat er daarna gebeurt. Hoeveel je meemaakt in je hoofd, in je lijf én in je dagelijks leven, zonder dat iemand het ziet. Eline en Nireen zochten online naar verhalen die jong waren, herkenbaar, eerlijk, niet te medisch en niet te zwaar… maar die vonden ze eigenlijk niet.
Dus besloten Eline en Nireen, ze zelf te schrijven. Om zo hopelijk een ander een verhaal van herkenning te kunnen geven.
Dingen waar niemand je op voorbereidt
Eline en Nireen schrijven over de typische dingen waar niemand je op voorbereidt na de IC. Niet de medische kant, maar het leven dat daarna op je deur klopt. Over een slechte dag die ineens uit het niets binnenvalt, zonder waarschuwing. Over de angst voor een terugval die soms op de achtergrond fluistert. Over daten of relaties wanneer je lichaam niet altijd doet wat je hoopt of verwacht. Over vriendschappen die verschuiven, omdat jij verandert en de wereld om je heen verder rent. Want het is best ingewikkeld, hoe pak je dat eigenlijk aan?
Hoe IC Connect ons samenbracht
Eline en Nireen leerden elkaar kennen via IC Connect, eigenlijk heel toevallig, tijdens een gesprek dat begon zoals veel gesprekken beginnen: een paar zinnen, wat gedeelde ervaringen, een voorzichtig “heb jij dat ook?”. Maar ergens in dat gesprek gebeurde iets kleins en tegelijk heel groots. Zij hoorden herkenning in elkaars woorden. Dezelfde twijfels. Dezelfde vragen. Dezelfde momenten waarop je denkt: ik dacht dat alleen ik dit had. Het was geen zwaar of dramatisch gesprek, maar juist warm en onverwacht luchtig. Alsof het twee puzzelstukjes waren die ineens wisten dat er meer manieren zijn om verder te leven na de IC. Lezers voelen dat meteen: er bestaat niet één verhaal van herstel. Er zijn er duizenden. En die mini-anekdotes, die kleine raakpunten tussen onze levens, verbinden meer dan ze ooit hadden gedacht.
Onze missie: herkenning bieden
Eline en Nireen schrijven samen omdat we merkten dat we allebei op zoek waren naar iets wat er nauwelijks was: verhalen die eerlijk én jong zijn. Niet medisch, niet zwaar of dramatisch, maar gewoon echt. Verhalen over het leven tussen herstel en “gewoon zijn”, die rare tussenzone waarin je verder gaat terwijl niets meer helemaal hetzelfde voelt.
Er is geen vaste route in het leven oppakken na de IC. Wat hen uniek maakt, is dat ze niet alleen schrijven over wat er in het ziekenhuis gebeurde, maar juist over alles wat daarna komt: het dagelijks leven, de twijfels die je niet hardop durft te zeggen, de dingen die vaak onbesproken blijven. Ze proberen hoopvol te zijn zonder het te romantiseren, rauw te blijven zonder dat het te zwaar wordt. Dat is precies de plek die ze misten, en die zij nu samen willen creëren.
Eline en Nireen zullen gaan schrijven over de dingen die ze zelf zo graag hadden willen weten, maar die niemand ons echt kon vertellen. Ze zullen hopelijk vragen beantwoorden waar Eline en Nireen nooit antwoorden op gekregen hebben. Zodat je hopelijk een steuntje in de rug zal krijgen. Op nieuwe ideeën zal komen of nieuwe inzichten zal krijgen.
Over Eline & Nireen
Eline studeerde HBO Hotelmanagement en haalde haar Bachelor cum laude, midden in een periode waarin ze vaker in ziekenhuiskamers zat dan ze ooit had kunnen bedenken. Tegen alle verwachtingen in, en misschien ook een beetje tegen haar eigen, vond ze daarna meerdere plekken in het werkende leven. Nu werkt ze als commercieel projectmanager bij een HR-organisatie en is ze ook auteur. Twee banen waarin ze haar enthousiasme, mensenkennis en nuchterheid kwijt kan. Maar wat misschien nog wel belangrijker is: ze werkt op een manier die past bij haar lichaam en haar grenzen. Ze plant slim, verdeelt haar energie zorgvuldig en zegt sneller nee dan vroeger, omdat ze inmiddels weet hoe kostbaar een dag zonder strijd kan zijn. Dingen die vroeger vanzelfsprekend waren, een studie afronden, een baan hebben, meedoen in de wereld, voelen nu als prestaties om écht trots op te zijn. En in haar vrije tijd zit ze graag op de racefiets, vind je haar in de keuken of geniet ze van een wandeling in de natuur of aan zee.
Nireen studeerde als Fashion Stylist vlak voor ze op de intensive care terecht kwam. Die studie heeft ze niet voortgezet, omdat ze nog niet genoeg hersteld was om een drukke opleiding en een baan samen op te pakken. Ook waren haar normen en waarden veranderd. Ze wist niet meer zeker of ze de opleiding als Fashion stylist nog goed genoeg vond passen bij haarzelf. Ook al vindt ze het nog steeds onwijs leuk om kleding te stylen. Op dit moment werkt ze in een winkel en is ze bezig met therapie om de IC-opname een plekje te geven. Verder probeert ze te genieten van alles wat ze zo lang niet gekund heeft. De dingen die ze het liefste doet zijn stadjes bezoeken, muziek luisteren, foto’s maken, mountainbiken en leuke plannen maken met familie en vrienden. De afgelopen tijd heeft ze gemerkt dat het allerbelangrijkste is om leuke dingen te doen en te genieten. Dan is alles goed.
Een voorproefje van wat je kunt verwachten
Misschien ken je dat gevoel wel: dat je ergens mee rondloopt, maar niemand het hardop lijkt uit te spreken. Dat er vragen door je hoofd gaan waarvan je denkt dat jij de enige bent die ze heeft. Precies daar willen zij iets in veranderen. Met onze blogs willen we ruimte maken voor eerlijkheid, voor twijfels, voor humor, voor pijn én voor de kleine lichtpuntjes die je soms bijna over het hoofd ziet.
Ze nemen je mee in open gesprekken, twee verschillende perspectieven op dezelfde ervaring, en vooral in momenten die zó herkenbaar zijn dat je misschien denkt: dit heb ik ook, maar ik heb het nooit gezegd.
Denk aan vragen zoals:
- Hoe ga je om met een slechte dag die uit het niets komt, terwijl iedereen verwacht dat je “gewoon meedoet”?
- Hoe vertel je iemand dat je bang bent voor een terugval, zonder dat je jezelf aanstelt voelt?
- Hoe leg je uit dat “je ziet er goed uit” iets heel anders voelt dan mensen bedoelen?
- Hoe date je, of bouw je een relatie op, als je lichaam niet altijd meewerkt of betrouwbaar voelt?
- Hoe pak je het leven weer op als iedereen zegt dat je “weer de oude” wordt, terwijl jij allang door hebt dat dat niet realistisch is?
- Hoe geef je grenzen aan zonder schuldgevoel, en zonder dat je hoeft uit te leggen waarom het vandaag niet lukt?
En als je dit leest en ergens denkt: “dit ben ik, dit is mijn vraag, dit is mijn gevoel,” dan ben je hier precies op de juiste plek.
Eline & Nireen