Miriam van ’t Hoff-Kooij onderging in 2015 haar 5e hart/long operatie en verbleef daarna langdurig op de IC. Ze vertelt over haar leven en over de ingrijpende veranderingen, die ze doormaakte, onder meer als gevolg van een herseninfarct dat bij deze operatie had plaatsgevonden.

Mijn verhaal begint eigenlijk bij mijn geboorte, aangezien ik met een hartafwijking geboren ben, in 1972. Ik heb in 2015 vier maanden op de IC verbleven van het Leids Universitair Medisch Centrum. Ik werkte tot de dag daarvoor nog in hetzelfde ziekenhuis op de Nucleaire Genees-kunde. In dat jaar kreeg ik mijn 5e hart/long operatie. Daarbij – zo bleek later – had een herseninfarct plaatsgevonden. Zo werd ik dus niet echt ‘wakker na de operatie’, mijn lichaam gaf het op, maar mijn geest niet: ik zat in een soort van ‘locked-in’, ik kon me niet bewegen, wel denken (?), niet praten, had steeds zuurstoftekort, begreep er niks van. Ik besloot om er een einde aan te maken, trok infuuslijn eruit (ik weet niet hoe, maar ik deed het). Vooraf was eigenlijk al aan-gegeven: ‘de dood of de gladiolen’. Maar ik ging dus niet dood en de gladiolen kreeg ik ook niet. Nu heb ik NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel, red.) met gezichtsvelduitval erbij gekregen, naast mijn hartafwijking en leven met één long.

Dit lijkt een hopeloos negatief verhaal te worden, maar dat is het niet. Door het infarct zijn mijn hersenen gedwongen om nieuwe verbindingen te maken.Mijn creatieve kant heeft mijn bèta geest totaal overmeesterd. Mijn hoofd zit vol met nieuwe ideeën en de verwerking van veranderde levensomstandigheden. Een combinatie die soms zorgt voor een (begrijpelijke) chaos. Het maken van kunst geeft een rustpunt in de chaos en vult mijn lege tijd. Zo leef ik nu, achter de regen-boog.

Graag deel ik een stukje poëzie incombinatie met door mij gemaakte kunst. Meer van mijn creaties zijn te vinden op mijn website: www.QuuxMe.nl

Maar mijn bewustzijn bestaat nu, los van dit alles. Mijn geest leeft dit leven, maar mijn lichaam is daar nog.


Delier

Een guillotinein mijn verbeelding Golf van roodKleine overlevingskanshulplijn uitgeschakeldShowtime of dood Ooit mijn lievelingskleureen regenboog Amnestie


De tekening (ook deels acrylverf) is door mijzelf gemaakt met veel kleur (regenboog) toen ik eigenlijk net begon met composities maken. Je ziet strakke snijvlakken, verwijzend naar de guillotine. Het gedicht en de tekening zijn los van elkaar gemaakt.Een dagboekfragment uit 2019:‘The Matrix’

( …… ) Dat ik eigenlijk nog steeds ergens anders ben. Op die voor mij onbekende plaats wordt mijn lichaam in leven gehouden door machines. Ademhaling, eten en beweging worden door een computer aangestuurd. Maar mijn bewustzijn bestaat nu, los van dit alles. Mijn geest leeft dit leven, maar mijn lichaam is daar nog. In de fi lm is het eigenlijk een groot computerspel. Hierin zijn dan meerdere individuen gevangen, die hun eigen doelen moeten zien te be-reiken. Dus je leeft en praat in het spel. Maar heel ver weg weet je dat je daar eigenlijk niet bent.

Ik kan over mezelfschrijven alsof ikmijn levenvan een afstandje bekijk.

Nog steeds beleef ik alles van een afstand. Ben ik dit? Zien die anderen dan niet dat alles anders is? Ze denken te weten wie ik ben. Ik kan over mezelf schrijven alsof ik mijn leven van een afstandje bekijk. Het zal dan wel zo zijn, zoals het is. Blijkbaar kan ik schilderen, poëzie maken, koken, fi etsen, lopen en mijn dochter bijsturen. Ik lees in een boek over Mindful-ness dat je hierbij de automatische piloot los moet laten. Zou dit gevoel net zoiets zijn? Een filmscenario, dat is het: gewoon van een afstand kijken naar je eigen leven. Wel een drama, niet het soort fi lm waar ik graag naar kijk. Ik kijk liever naar films met andere realiteiten, en een held, waarin aan het eind toch alles weer goed komt.’

Back To Top