Familiegesprek
Na een spoedopname op de intensive care is er een gesprek met de familie van de patiënt. Daarna wordt er één of meerdere keren per week een familiegesprek of voortgangsgesprek gevoerd. Tijdens het gesprek van ongeveer een half uur is er de mogelijkheid om vragen te stellen en wordt de familie door een intensivist en IC-verpleegkundige in alle rust bijgepraat. Het is raadzaam om dit gesprek nooit in je eentje te voeren. Twee horen er meer dan één. Als je al je vragen van te voren opschrijft, vergeet je ze minder snel te stellen. Tijdens het gesprek kan iemand anders opschrijven wat er wordt verteld.
Gesprek met arts aanvragen
Tijdens gesprekken met de arts en verpleegkundige komt er veel informatie op je af. Dan vergeet je wel eens een belangrijke vraag te stellen of misschien durf je deze niet te stellen. Toch is het heel belangrijk om al je vragen bij een deskundige neer te leggen. Ook wanneer je via internet informatie opzoekt, is het raadzaam om bij een verpleegkundige of arts na te vragen of deze informatie wel klopt. Zo blijf jij niet met vragen rondlopen.
De contactpersoon kan dag en nacht naar de intensive care bellen om te vragen hoe het met de naaste gaat. Dan krijg je als contactpersoon de verpleegkundige te spreken die op dat moment voor de naaste zorgt. Een verpleegkundige geeft in het eerste gesprek aan of er bepaalde uren zijn waarin je beter niet kunt bellen, bijvoorbeeld tijdens de overdracht. Maar bel gerust als je ’s nachts ligt te piekeren. Op de intensive care zijn de aanwezige artsen en verpleegkundigen gewoon aan het werk.
In enkele ziekenhuizen werkt men met een zogenoemd ‘portaal’ waar naasten met een inlogcode informatie op kunnen zoeken over de behandeling van de betreffende patiënt, maar ook waar een bezoekplanning met de familie kan worden gemaakt of een dagboek kan worden bijgehouden.
Gezamenlijke besluitvorming, oftewel shared decision making, is een manier van werken waarbij arts en patiënt samen tot een beleid komen dat het beste bij de patiënt past. Wanneer de patiënt daartoe niet zelf in staat is, zal de naaste betrokken worden in de gezamenlijke besluitvorming. De belangrijkste kenmerken van shared decision making zijn:
- de uitwisseling van informatie tussen de hulpverlener en de patiënt/naaste is wederkerig (dus tweerichtingsverkeer)
- de uitwisseling tussen hulpverlener en patiënt/naaste betreft zowel medische (of andere professionele informatie) als persoonlijke informatie
- de hulpverlener en patiënt/naaste overleggen samen over alle (medische, professionele en persoonlijke) aspecten die relevant zijn voor de besluitvorming
- de hulpverlener en de patiënt/naaste nemen uiteindelijk gezamenlijk het besluit over het te volgen (diagnostische / therapeutische / preventieve) beleid.
Shared decision making komt steeds meer in zwang in de gezondheidszorg, ook op de intensive care. Als naaste kun je op deze manier een goede inbreng geven in de behandeling, op een manier die recht doet aan de wensen en levenswijze van je dierbare die dat op dit moment niet zelf kan verwoorden.