Opeens slaat het noodlot toe; je dierbare is plotseling in een levensbedreigende situatie verzeild geraakt en moet op de intensive care worden opgenomen. Een spannende en onzeker tijd breekt aan voor de naaste familie en vrienden. Na de eerste onzekere uren waarin het IC-team er alles aan doet om de acute problemen te behandelen, breekt een tijd van wachten aan. Het is niet zeker of de patiënt goed op de behandeling zal reageren of dat er nog complicaties zullen optreden. Zelfs met alle kunde en kennis op de intensive care is het afwachten hoe het ziekteproces verloopt of hoe een letsel zich verder ontwikkelt.
Veel naasten schrikken als ze hun dierbare, de patiënt voor het eerst in een intensive care-bed zien liggen. Rondom het bed staat veel apparatuur, de patiënt wordt misschien beademd, heeft vaak meerdere infusen, een urinekatheter en mogelijk wonden. Bij opname zullen de artsen en verpleegkundigen intensief bezig met de patiënt om hem te stabiliseren en te behandelen. Een stressvolle, angstige en verdrietige ervaring voor de naasten.
Stressvolle periode
Een acute opname op de intensive care kan het leven van de patiënt en zijn naasten op zijn kop zetten. Daarbij is er vaak geen mogelijkheid of tijd om een moment samen te zijn; de patiënt is niet aanspreekbaar of er moet met direct geopereerd worden. Deze schokkende ervaring wordt vaak opgevolgd door mededelingen over mogelijke complicaties en risico’s. Dit alles kan zeer emotioneel en traumatisch zijn voor de naasten.
Gedurende de acute fase van de opname, wachten de naasten meestal in de wachtkamer of op de gang. Dat zijn uren van zware onmacht, angst, wanhoop en verdriet. Als naaste kun je er alleen op vertrouwen dat het IC-personeel zijn uiterste best zal doen om jouw dierbare te redden. Ook de patiënt kan zich onmachtig voelen; hij heeft fysiek nog maar zeer weinig in te brengen en de toekomst ziet er plotsklap heel anders uit. Zorgvuldige en medelevende communicatie vanuit de arts richting de patiënt en familie kunnen enige troost of verlichting bieden.