Het is een emotionele en misschien onzekere tijd (geweest), waarin veel (is) veranderd. Veel gedachten kunt u niet uitschakelen: wat als de ander weer ziek wordt, wat als het herstel niet doorzet, hoe reageren de kinderen. Angst, verdriet of boosheid zijn normale reacties bij alles wat er gebeurt. Kinderen kunnen dat al vanaf jonge leeftijd (op)merken. Ze merken dat u anders reageert of vangen een (telefoon)gesprek op. U mag best aan uw kinderen laten weten dat u ook vragen en emoties hebt. Door erover te praten leert u uw kinderen dat het normaal is om over emoties te praten (en geeft u dus zelf het goede voorbeeld). Dat is iets anders dan uithuilen bij uw kind of kinderen verantwoordelijk maken voor uw gevoel. Maar let er wel op dat u uw emoties niet overdraagt op je kind. Misschien ervaart u ook verdriet, onzekerheid of bv schuldgevoelens dat er minder aandacht voor de kinderen is. Door uw eigen gevoelens te bespreken, krijgen kinderen inzicht in wat er in u omgaat en maakt dit de weg vrij om over hun eigen gevoelens te praten. Door samen emoties te delen weet iedereen wat er in de ander omgaat en kunnen ze daar op anticiperen en kan de band met uw kinderen verdiept worden.
Quote van moeder “Ik zie dat je je vader mist, ik ook!”