John Valstar (1963, Ilpendam), werd, na een bezoek aan zijn huisarts vanwege keel- en slikklachten, in augustus 2018 met spoed opgenomen in het ziekenhuis in Purmerend. Daar verslechterde zijn toestand fors. Twee weken later werd John wakker op de IC van het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam met meerdere abcessen in zijn hoofd, hals en borstholte.
1 jaar geleden op maandag 13 augustus 2018, ben ik met een licht opgezwollen keel en slikproblemen, naar mijn huisarts gegaan: die vertrouwde het niet en heeft mij per ambulance naar het ziekenhuis in Purmerend gestuurd, met de verdenking van een dubbele longontsteking.
Om 11:45 uur kwam ik aan op de spoed-eisende hulp: daar heb ik een uur later mijn moeder nog even gezien, maar daarna werd het een groot zwart gat, en werd ik 29 augustus wakker op de Intensive Care van het AMC.
In Purmerend hadden ze me in een kunst-matige slaap (coma) gebracht, omdat mijn hals dusdanig begon op te zetten dat er een levensbedreigende situatie ontstond: ook hebben ze me geïntubeerd; mijn luchtpijp werd dichtgedrukt door een abces. Na een CT-scan werd geconstateerd dat mijn hoofd, hals en borstkas vol met abcessen zaten, van mijn schedelbasis via de hals naar de ruimte waar je hart en slokdarm zitten tot onder in mijn longen.Ik ben vrijdag 17 augustus naar het AMC overgebracht, omdat ze het in Purmerend niet meer aankonden. Daar hebben ze meteen 4 drains in mijn hals geplaatst en 5 thoraxdrains in mijn borstkas.
Ik zag allerlei dingen die er niet waren, waaronder personenbij mij in bed en een kast vol lekkers aan mijn voeteneinde.
Zondag 19 augustus hebben ze een VATS (Video Assisted Thorax Surgery) uitgevoerd om de abcessen rond mijn hart weg te halen.
Ik heb, nadat ik wakker werd op 29 augustus, nog een week gehallucineerd: ik zag allerlei dingen die er niet waren, waaronder personen bij mij in bed en een kast vol lekkers aan mijn voeteneinde.Toen ik 5 september naar de operatiekamer werd gereden voor plaatsing van een tracheostoma (beademing via een opening in je strottenhoofd) omdat ik op de tube van de beademing begon te kauwen, zat er tot in de operatiekamer een vriend naast me in bed: toen ik aan de anesthesioloog vroeg of hij erbij bleef verdween die vriend. Ook heb ik tot overplaatsing terug naar Purmerend enorm veel dromen gehad, in de meeste probeerden criminelen mij op allerlei manieren om te brengen. Als het dan bijna lukte kwam mijn moeder met haar zussen op de proppen en werd ik wakker.
Op 21 september mocht ik na 39 dagen intensive care eindelijk naar de long-afdeling in Purmerend.
30 september was een feestdag, na 48 dagen eindelijk weer (wel met infuus en maagsonde) onder de douche, daar keek ik al weken naar uit. Na 10 dagen ben ik overgeplaatst naar Reade in Amsterdam (revalidatiecentrum), alwaar ik weer moest leren staan, lopen, eten en drinken, want dat kon ik allemaal niet meer: zelfs mijn armen optillen was al moeilijk.
Van 29 oktober tot 20 november ben ik aan het revalideren geweest en mocht ik eindelijk, na 109 dagen, terug naar mijn eigen vertrouwde Ilpendam.
Op 11 oktober ging het weer fout, ik had weer koorts en voelde me anders. Na het beluisteren van mijn longen door de revalidatiearts ben ik wederom met een ambulance retour naar het AMC gebracht, daar kwam ik op de longafdeling terecht. De volgende dag hebben ze weer een drain in mijn rechterlong geplaatst, en na 17 dagen spoelen kon ik weer terug naar Reade. Alle ellende is waarschijnlijk ontstaan door een ontsteking in mijn bovenkaak boven een kies: daar kwamen ze achter nadat ik had gevraagd om een foto te laten maken, nadat de arts had gevraagd of ik kaakproblemen had, daar de bacterie die de abcessen veroorzaakt voorkomt bij een kaakprobleem.
Van 29 oktober tot 30 november ben ik aan het revalideren geweest en mocht ik eindelijk na 109 dagen terug naar mijn eigen vertrouwde Ilpendam. Na een paar dagen thuis te zijn wilde ik graag weer terug naar Reade: ik miste de aandacht en liep thuis tegen allerlei problemen op.Mijn kracht was flink afgenomen, ik kon bijna niet uit mijn bed komen, ook van de bank af komen was al lastig. Ik heb een nieuw hoog bed gekocht, zette de bank op blokken en heb een douchebankje gekocht, want lang staan ging nog niet. Ook een rollator geregeld, want zonder kon ik niet naar het café lopen (400 meter). Het is nu 12 augustus 2019, 1 jaar later, ik heb nog problemen met drinken, doordat mijn strottenklepje niet 100% is door de lange beademing (37 dagen): van mijn schouders heb ik nog veel last, energie heb ik nog steeds niet, ik ben hees, mijn longinhoud is 20% minder door de enorme optater die ze hebben gekregen, en veel soorten eten smaken me niet meer. Voor de rest gaat het wel: Ik ben 18 februari weer gaan werken. Nog erg vroeg, maar het thuiszitten kwam m’n strot uit.
Zelf heb ik van de 15 weken ziekenhuis en revalidatiecentrum geestelijk niet veel problemen gehad. Voor mijn familie en vrienden moet het een hel zijn geweest, vooral de eerste weken dat ik in coma lag te vechten voor mijn leven. Van de 109 dagen heb ik misschien 15 dagen geen bezoek gehad, dat was vooral de laatste weken in Reade. Ik vond dat best wel lekker, even echt uitrusten.
Ik denk wel eens, had de stekker er maar uitgetrokken, dan was het maar klaar.
Ik denk wel eens: had de stekker er maar uitgetrokken dan was het maar klaar.Ik heb zelf alle dossiers opgevraagd om maar zoveel mogelijk te weten te komen: er zijn nog steeds gaten te vullen, maar ik wil alles weten. Ik kan begrijpen dat anderen die dit is overkomen dat niet doen, maar bij mij blijven dingen door mijn hoofd spoken. Ik heb erg veel informatie verzameld en dat helpt mij enorm: het wordt familieleden ook aangeraden een boekje bij te houden als je op de IC te-recht komt. Mijn zus heeft van alles in haar telefoon opgeslagen en later alles met mij gedeeld: zij werkt in de verzorging en heeft zelfs geholpen bij het spoelen van mijn drain, zodat ze zoveel mogelijk betrokken bleef. Met mij zijn er nog 17 personen in Nederland die dit hebben meegemaakt (kans van 1 op een miljoen): ik denk dat ze allemaal kunnen beamen dat je het niet redt zonder familie en vrienden.
De weg naar herstel na een lang IC verblijf is lang, het kan wel jaren duren voor alles voor zover mogelijk weer bij het oude is.